دیاپدز به فرایند عبور گروهی از گلبول های سفید از منافذ بین سلولی دیوارهٔ مویرگ ها برای رسیدن به محل آسیب دیده می باشد. مواد شیمیایی آزاد شده از سلول های آسیب دیده که فاکتورهای جذب کننده نوتروفیل ها هستند، باعث جذب نوتروفیل ها به سمت حاشیه مویرگ ها شده واین سلول ها با نازک و باریک شدن از لابه لای منافذ ریز بین سلول های جدار مویرگ خارج و به بافت آسیب دیده وارد می شوند. نوتروفیل ها باعث کشته شدن باکتری ها می شوند. سپس ماکروفاژها در مرحله بعد به کمک نوتروفیل ها می آیند.
در محل آسیب یا عفونت، ماستوسیت ها و بازوفیل ها هیستامین ترشح می کنند. که هیستامین گشاد کننده رگ ها و افزایش خون رسانی و کاهش فشار خون در محل آسیب را باعث می شود و افزایش نفوذ پذیری رگ ها و افزایش عمل دیاپدز و التهاب را به دنبال دارد.
بازمانده میکروب ها و سلول های خودی کشته شده و نوتروفیل ها چرک را می سازند. ماکروفاژها می توانند با عمل فاگوسیتوز این سلول های مرده را از بین ببرند.
مونوسیت های خون با عمل دیاپدز از مویرگ ها خارج و تمایز پیدا می کنند و به ماکروفاژ تبدیل و وارد بافت پیوندی می شوند. نوتروفیل ها نیز دیاپدز و فاگوسیتوز انجام می دهند. اما لنفوسیت های T قدرت دیاپدز ندارند، چرا که دیاپدز از انواع حرکات آمیبی است و با تشکیل پای کاذب انجام می شود. به این ترتیب، توانایی دیاپدز منحصر به فاگوسیت ها (بیگانه خوارها) است. لنفوسیت های T، با سلول های سرطانی و سلول های آلوده به ویروس مبارزه می کنند این سلولها در بافت هستند، نه خون. اما لنفوسیت های B از مویرگهای خونی خارج می شوند و به بافت می روند، ولی مکانیسم این عمل با دیاپدز متفاوت است و دیاپدز نامیده نمی شود.
